وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

خوانندگان عزیز

                 توجه فرمایید

خوانندگان عزیز

                  توجه فرمایید

            پاییز

                     فصل شاعرانگی

                                             آغاز شد...

می‌نویسم: "انگار کن که امروز، روز جمعه‌ست" و بعد گوشی را کنار می‌گذارم. دارم به حجم عمیق کارهایم در این هفته فکر می‌کنم. جایی برای بلاتکلیفی نیست. پر واضح است که داستان ِ این هفته، داستان ِ دویدن‌هاست. محل تصویربرداری را مشخص کرده ایم. می‌گوید: "بعد از ظهر برویم یک‌ سر آنجا را ببینیم". نرم افزاری که دانلود کردم به درد نخورد. باید 9 ساعت دیگر صبر کنم تا نرم افزار دیگری دانلود شود. روی کف ِ سرامیکی سُر می‌خورم و قبل از اینکه بیفتم خودم را به در می‌چسبانم و به این فکر می‌کنم که اگر سرم به جایی می‌خورد و بیهوش می‌شدم تا عصر هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتاد و لابد بعدش هم کار از کار گذشته بود. می‌نویسم: "فکر کنم داشتم می‌مردم... آخرش هم شیرینی شناسنامه‌ام رو نخوردی". می‌نویسد: "تو چرا هر چی بلاست وقتی تنهایی سرت میاد؟". می‌نویسم: "چون وقتی بابا خونه‌ست، مواظبمه". به آشپزخانه می‌روم اما یادم نمی‌آید برای چه کاری رفته بودم؟ به غذای ظهرم ناخونک می‌زنم و برمی‌گردم پشت میز. دارم دکوپاژ گزارشم را می‌نویسم که گوشی ام زنگ می‌خورد. تصویر یک لب خندان خودنمایی می‌کند. حین کشیدن ِ دایره به سمت راست با خودم تکرار میکنم: "من تو رو گم کرده بودم اومدی". صدای خنده اش از پشت تلفن خنده را به لب‌هایم می‌کشاند. می‌گویم: "هوا چطور است؟". می‌گوید: "تو که اهل این سوال‌های کلیشه‌ای نبودی!... هوا هم خوب است... کمی سرد". می‌گویم:"سعی کن دختر خوبی باشی". می‌خندد. می‌خندم. گوشی را دوباره کنار می‌گذارم. سیامک عباسی می‌خواند: "خوبه حال ِ من... تا خیال ِ من توی لحظه‌هاته" و من به رقص موهایم در آینه نگاه می‌کنم. به برنامه‌ی شلوغ ِ این هفته‌ام رفتن به آرایشگاه را با اولویت ِ بالا اضافه می‌کنم و دنبال ِ ظرف ِ شیرینی توی کابینت‌ها می‌گردم. دو روز پیش به بابا قول دادم کمتر شکلات بخورم. یادم باشد عصر که به خانه برگشت بگویم در این مورد خوش قول نیستم. به سفر فکر می‌کنم. بابا تماس می‌گیرد که سفارش کند حتما ناهارم را بخورم. بعد از روزی که فشارم به 7 رسید چشمشان ترسیده. خیالش را راحت می‌کنم و متعجب از ساعت ِ گوشی‌ام خودم را در روزمرگی غرق می‌کنم.

اگر وبلاگتون یه انسان باشه، فکر میکنید چه ویژگی هایی داره؟ چند سالشه؟ نوع ارتباطتون چطوره؟ حتما با تأمل جواب بدید و با توضیح. فکر میکنم دیدگاه های متفاوتی داشته باشیم هر کدوم.

+ جواب هاتون رو اگر دوست داشتید میذارم توی وب.

از اونجا که من از بچگی عشق موتور و خصوصاً دوچرخه بودم و هستم نمیتونم خیلی با ماشین ارتباط برقرار کنم. یعنی دیگه الان نصف فامیل میدونن ثریا به رانندگی با ماشین علاقه ای نداره... برای همین میدونن وقتی بهم میگن فلانی گواهینامشو گرفته هیچ حسی بهم دست نمیده... مثل این میمونه که بگن فلانی ماهی خورده... از جفتش بدم میاد دیگه این که حسودی نداره.

آبجی که گواهینامشو گرفت گیر دادن ِ اهل ِ خونه و فامیل به من شروع شد، که تو هم باید گواهینامتو بگیری و ربطی نداره که دوست نداری و این چیزیه که نیازه آدمه و یه روزی به کارت میاد و و و و و...
اما من واقعا نمیتونم درک کنم بشینم تو یه ضلع ِ یه چهار ضلعی و سه ضلع دیگشو چطوری کنترل کنم خب؟ :دی
تا الانش که مقاومت کردم دعا کنید بعد از اینشم مقاومت کنم :))

خلاصه دیروز این اصرارها شدت گرفت و داداشم گفت بیا بریم تو برّ و بیابون رانندگی کن. گفتم نمیام و از اونا اصرار و از من انکار اخرشم به بهونه ی اینکه کلی کار دارم تو خونه باهاشون نرفتم تا شب شد خواستیم شام بخوریم خواهرم گفت: نون نمیخوای؟ گفتم: نه پیاده میخورم!!!!

آقاااااا اینقدر به من اصرار نکنید خو نمیخوام ماشین یاد بگیرم دیگه یه کاری کردین تو خواب دیدم دارم رو کاپوت ِ ماشین ِ مرد همسایمون تف میندازم :))))

+ در حد ابتدایی بلدم رانندگی کنمااا اما اصلا دوس ندارم همین حد ابتدایی رو تمرین کنم :دی

با هر بار رفتن کسی از زندگیمان حفره ای در قلبمان ایجاد می شود... یک جای قلبمان سوراخ می شود و هیچ بُتُن و سنگ ریزه ای نمیتواند به شکل اول در بیاوردش...

شاید فوراً دست به کار شویم تا جای خالی ِ نبودنش را جور ِ دیگری پر کنیم... آدم ِ جدیدی را بنشانیم سر جای او و بگوییم جایش را پر کن...

روزها می رود و آدم جدید می شود یک دوست داشتنی ِ جدید، جای آدم قبلی را پر نمی کند اما جوری کنارمان می ماند که تحمل یک حفره در قلبمان را ساده تر می کند...

بعد، یک روزی می رسد که او هم می رود... حفره ی جدیدی ایجاد می شود و...

حالا توی قلبمان دو حفره ی بزرگ داریم از دو آدم ِ دوست داشتنی که از زندگیمان رفته اند...

این چرخه ادامه دارد...

آدم ها می آیند که جای خالی ِ آدم ِ قبلی را برایمان پر کنند، اما می شوند جزیی از وجودمان، می شوند عزیز ِ دلمان، کاری می کنند که زخم حفره ی قبلی ِ توی دلمان گرچه خوب نمی شود اما قابل تحمل می شود... بعد وقتی می روند حفره ی خالی ِ رفتنشان می شود زخم ِ روی زخم... می شود درد ِ روی درد... میشود غصه روی غصه... ما میمانیم و حفره ای که پر نشد و بزرگتر هم شد...

باز هم آدم جدید، دلبستگی ِ جدید، حفره ی جدید...

و اینگونه می شود که تار سفید لابلای موهایمان پیدا میشود، زیر چشم هایمان گود میشود، دستانمان می لرزند، شب هایمان گریه دار میشود، دلنوشته هایمان غم دارند و برق ِ نگاهمان، هر روز کم فروغ تر میشود...

این آمدن و رفتن ِ آدم ها از زندگیمان، مصداق ِ بارز ِ همان شتریست که در ِ خانه مان میخوابد... اجتناب ناپذیر و غیر قابل ِ پیشگیری...

یعنی اگر بخواهی جلوی حفره های جدید را بگیری، باید نگذاری آدم ِ جدیدی وارد زندگیت شود... و این تنها با حبس کردن ِ خودمان در یک غار عمیق ِ تنهایی امکان پذیر است...

غار ِ عمیقی که شاید از ایجاد ِ حفره ی جدید جلوگیری کند، اما حفره ی قدیمیمان را آنقدر عمیقتر می کند که یک روز بی صدا میمیریم...

داشتم می گفتم این آمدن و رفتن ها، آش ِ کشک ِ خاله است، نمی شود جلویش را گرفت، خود ِ ما هم آدم ِ جدید ِ خیلی از زندگی ها میشویم...

اما کاش، یادمان باشد حالا که برای ورود و خروجمان از زندگی ِ دیگران، هیچ اختیاری نداریم، لااقل یک جوری برویم که حفره ی ایجاد شده از رفتنمان درد ِ کمتری داشته باشد...

| ثریا شیری - 24 تیر 1395 |

برای تبدیل شدن به آدم خوبه ی زندگیت، باید کلی فکر کنی تا بتونی عملیش کنی.

اینکه یه شبه تصمیم بگیری از فردا آدم خوبه بشی بیشتر هندی بازیه و البته به نظر من غیر ممکن.

هیچ کاری وقتی یهویی انجام بشه و بدون تفکر... ادامه دار و نتیجه بخش نخواهد بود.

آدم ممکنه بر اثر جو زدگی این تصمیم رو بگیره، یا حتی بر اثر یک تلنگر... حتی با فرض اینکه اشتباهات و نقاط ضعف خودش رو هم بدونه بازم نیاز به تفکر و بررسی جوانب هست برای این تغییر، یعنی میخوام بگم که با وجودی که اینجا راه مشخصه، مسیر درست مشخصه و کاملاً درست و غلط از هم تفکیک شده و خیلی کارا و رفتارا رو میشه فهمید که درست یا اشتباه هستن، اما باز هم برای تغییر نیاز به فکر و بررسی هست. چون اگر غیر از این باشه مدت زیادی طول نمیکشه که آدم برمیگرده به همون راه قبلی... دست خودشم نیست، وقتی مسیر تغییر رو همینطوری و با بپر بپر و بدون توجه به مسائل جانبی بری و به نتیجه برسی عین فنر برمیگردی به جای قبلت.

هر آدمی وقتی میفهمه اشتباهاتش کجاست و یه شب با خودش تصمیم میگیره که اصلاح بشه باید بدونه که دلیل این رفتار اشتباه چی هست، وقتایی که این رفتار رو انجام میده، چه عواملی تاثیر گذار هستن، در چه موقعیت هایی هست، و چه افکاری توی ذهنش میاد که منجر به این رفتار میشه... با شناخت این عوامل تاثیرگذار انگار که به شناخت اطلاعات محرمانه ی ارتش دشمن دست یافته باشه عیب کار خودش رو میفهمه و هم قدرت کنترلش بیشتر میشه و هم میفهمه باید چیکار کنه تا اصلاح بشه.

یعنی شما وقتی بفهمی وقتی توی فلان موقعیت یا تحت تاثیر فلان موقعیت این رفتار اشتباه ازت سر میزنه، دفه بعد وقتی شرایطی پیش اومد میدونی که این رفتاری که قراره ازت سر بزنه اشتباهه، یعنی مغز و ذهن آدم شروع به بررسی میکنه و بهترین تصمیم رو میگیره و اون اشتباه تکرار نمیشه.

میدونم خوب بودن آرزوی همه ی ما هست، اما براش وقت بذاریم... با شناخت خودمون میتونیم به این آرزو دست پیدا کنیم.

اگر از شما پرسیدند چرا وبلاگ بانوچه اینقدر کم بروز میشه چه جوابی میدید؟

+ از طرف من بگید: چون نویسندش اونقدر دلتنگ فضای وبلاگ بلاگفاش شده که با اینکه اینجا رو دوست داره اما این بغض وبلاگی نمیذاره فعلا بنویسه...

+ اگه برگردم باهام برمیگردید؟ برنگردم؟ برنمیگردم چون اینجا رو هم دوست دارم :دی

نهایتش مثل ِ اوایل میشه دیگه، هر دو جا رو همزمان میرونم :|