وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!می خواهمت...
شنبه, ۱۱ مهر ۱۳۹۴، ۱۱:۳۸ ب.ظ
می خواهمت...
چونان که آدم، هوا را...
و آدم، حَـــوّا را...
|ثریا شیری|
می خواهمت...
چونان که آدم، هوا را...
و آدم، حَـــوّا را...
|ثریا شیری|
آقای استامینوفن ،
۱۱ مهر ۹۴ ساعت ۲۳
می خواهمت چنان که شب خسته خواب را
می جویمت چنان که لب تشنه آب را
محو توام چنان که ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آن چنان که درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنان که تپیدن برای دل
یا آن چنان که بال پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی، می آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را
قیصر امین پور
می خواهمت...
چونان که...
:)
چونان که...
:)
به جهانِ جان رسیدم، غزلم ترانه گشته
تو روان به خواب شهری، من از این خیال ترسان
مگریز از خیالم، مگریز، رو مگردان!
می‌خواهمت بمان! می‌جویمت مرو!
سرگشته ام چو باد! می‌خواهمت بمان!
به کجا مرا کشانی که نمی‌دهی نشانم؟
به جز این دگر ندانم که تو جانِ این جهانی
اگر از غروب رویت هوسم کند شکایت
و گر این خیال واهی بَرَد از سرم هوایت
دگرم روا نباشد که نظر کنم به سویی
ببرد خیال، من را، ز جنون به جستجویی
می‌خواهمت بمان! می جویمت مرو!
سرگشته ام چو باد! می خواهمت بمان
:)
