وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

سروش جمشیدی به برنامه‌ی حالا خورشید ِ شبکه‌ی 3 دعوت شده بود... از سال‌های دیده نشدنش می‌گفت و بغض می‌کرد... از محبت ِ مهران مدیری می‌گفت و بغض می‌کرد... عکس پدرش را نشانش می‌دادند، از دلتنگی‌اش می‌گفت و گریه می‌کرد... از اشک ریختن خجالت نمی‌کشید، نمی‌‌گفت اگر در یک برنامه‌ی زنده‌ی تلویزیونی جلوی چشم ِ میلیون‌ها بیننده گریه کنم و همه اشک‌هایم را ببینند مسخره‌ام می‌کنند، نمی‌گفت من مرد هستم و هنرمند هستم و کلاس ِ کارم پایین می‌آید اگر دو قطره اشک بریزم... راحت می‌خندید، راحت گریه می‌کرد و بدون فیلم‌بازی کردن و کلاس گذاشتن احساساتش را بروز می‌داد و بدون اینکه خجالت بکشد می‌گفت: من احساساتی هستم...
مثل ِ خیلی‌هامان نبود که عادت کرده‌ایم به صورتمان نقاب بزنیم تا مبادا کسی مسخره‌مان کند، مثل خیلی‌هامان نبود که انگار عارمان می‌آید احساساتمان را بروز بدهیم، دلتنگی‌هایمان را اعلام کنیم... او هر جا که خنده‌اش می‌گرفت می‌خندید و هر جا که بغضش می‌شکست گریه می‌کرد و دوربین اشک‌هایش را خیلی واضح و مشخص نشان می‌داد و خودش هم این را ‌می‌دانست.
گریه‌اش را مخفی نمی‌کرد... اشک‌هایش را دانه به دانه می‌ریخت ولی باز هم تاکید می‌کرد و می‌گفت: من حال ِ دلم خوبه...
این صداقتش را دوست داشتم، این‌که فهمیده بود بغض و دلتنگی و گریه حتی وسط ِ روزهای خوش و حال ِ خوب ِ دل هم ممکن است باشند را دوست داشتم...
کاش یاد می‌گرفتیم... به ‌جای تقلید از مدل مو و مدل لباس‌ها و حتی اسم‌های هنرمندان این رفتارهای خوب و قشنگشان را یاد بگیریم...

+ احساساتتون رو بروز بدید... زندگی خیلی کوتاهه.