وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

دوست دارم سرش داد بکشم بلکه به خودش بیاید و بفهمد دارد با زندگی‌اش چه می‌کند. گاهی اوقات آدم حالیش نیست که دارد لحظه را هدر می‌دهد، عمر و جوانی را هدر می‌دهد، نعمت زندگی را هدر می‌دهد... گاهی حواسش هست اما لج کرده، با تقدیر، با اطرافیان، شاید هم با خودش یا خدا. اما در هر حالت وقتی زندگی‌اش را هدر می‌دهد ناخواسته باعث عذاب دیگران هم می‌شود. کسی را می‌رنجاند، به زندگی کسی آسیب می‌زند، موقعیتی را از کسی سلب می‌کند و حق‌الناسی به جان می‌خرد.

دوست دارم سرش داد بکشم بلکه به خودش بیاید و بفهمد دارد حق‌الناس به جان می‌خرد. نه که بخواهم لباس دانای کل به تن کنم. که به اندازۀ موهای سرم در زندگی‌ام راه اشتباه رفته‌ام و تصمیم اشتباه گرفته‌ام. اما حالا که این راه پایانش مشخص است. حالا که دارم این سیاهی ِ ته ِ جاده را می‌بینم چرا از ترس سرزنش‌شدن سکوت کنم؟

دوست دارم سیلی بزنم تا به خودش بیاید. دور و اطرافش را ببیند. اصلا خودش را ببیند که سرگردان است. خودش را ببیند که پژمرده شده. بگویم که چند روز پیش بغضم گرفته بود و به زور خودم را کنترل کردم و جلوی گریه‌ام را گرفتم. نه به خاطر خودم که بخاطر خودش و زندگی‌ای که می‌توانست بهتر پیش ببردش.

چه صبری دارد خدا، می‌بیند داریم راه را اشتباه می‌رویم و هر چه نشانه می‌فرستد نادیده می‌گیریم. باز هم صبر می‌کند تا یک جایی سرمان به سنگ بخورد و به سویش برگردیم و با روی باز ما را بپذیرد.

من اما بنده‌ام، صبر خدا را ندارم. می‌بینم دارد اشتباه می‌رود، بیم دارم سرش که به سنگ خورد فرصت جبران خیلی از چیزها نمانده باشد. خیلی چیزها را از دست داده باشد. دوست دارم سرش داد بکشم، بلکه به خودش بیاید.

نمی‌دونم چه روزی، چه کسی و به چه دلیلی، اما یادمه بهم گفت: «خوش به‌حالت که میونه‌ت با تغییر خوبه». اینم نمی‌دونم که چرا اون روز ازش نپرسیدم منظورش چیه؟ اما همیشه برام سوال بود که چرا این حرف رو زده؟ آیا بعد از این حرف من سکوت کردم؟ چون همیشه حس می‌کردم که در برابر هر تغییری گارد می‌گیرم. همیشه فکر می‌کردم که اگر برنامۀ ذهنیم به‌هم بخوره، کلافه می‌شم و به سختی می‌تونم خودم رو وفق بدم. اما حالا فهمیدم این دو تا، کاملا با همدیگه متفاوتن.

احتمالا توی تغییر در رابطه‌ها زودتر کنار میام. زودتر می‌رم سراغ برنامۀ بعدی. نه اینکه برم سراغ نفر بعد! می‌رم سراغ برنامۀ بعد. که می‌تونه شامل تغییر رفتار باشه. یا حذف اون رابطه. یا هر چیز دیگه.

اکثر اوقات وقتی از من می‌پرسن که ویژگی‌های منفی خودت رو بگو، می‌گم: «گاهی اوقات لجبازم، بیش از حد مهربونم، و برای خطای آدمایی که بهم نزدیکن زیاد بخشنده نیستم».

مهربون بودن یه ویژگی مثبته، اما بیش از حد مهربون‌بودن به نظر من یه ویژگی منفیه، که هم می‌تونه به خود آدم ضربه بزنه و هم به اطرافیانش. البته افراط در هر چیزی اشتباهه. در مورد بخشنده‌نبودنم هم همینقدر بگم که به نسبت نزدیک‌بودن آدما به من، گذشت من نسبت به اشتباهاتشون کمتره. انگار گذشت و اهمیت هر دو روی دو کفۀ ترازو باشن و هر کدوم سنگین‌تر بشه اون یکی میره بالاتر. هر آدمی که اهمیت بیشتری برام داره. گذشت من در برابر اشتباهاتش کمتره و این انگار اصلا اخلاق خوبی نیست. گاهی اوقات اشتباهات آدما رو می‌بخشم. اما هرگز فراموش نمی‌کنم.

به نظر من اگر کسی در دایره ارتباطی با من، اشتباهی مرتکب شد، بهتره اون رابطه رو حذف کنه. چون اینطوری جفتمون کمتر اذیت می‌شیم. اما معمولا آدم‌ها از اشتباهشون پشیمون می‌شن، توجیه می‌کنن، عذرخواهی می‌کنن و درصدد جبران برمیان و هی اون رابطه رو با هر اسم و عنوانی که داره حفظ می‌کنن و فکر می‌کنن که دارن اصلاحش می‌کنن. اما در واقع فقط یه پوستۀ ظاهری رو دارن حفظ می‌کنن و چیزی که نصیبشون می‌شه فقط بی‌اعتنایی‌ها و سردی‌های منه. چون تا قبل از اون اشتباه من تمام محبت و توجه خودم رو برای اون رابطه گذاشته بودم و بعد از اون اشتباه همه این توجه و محبت رو از اون رابطه حذف کردم. معمولا در این موقعیت‌ها اون آدم شروع می‌کنه به گلایه‌کردن. اما متوجه نیست که از درجه اهمیتش کم شده و گلایه‌هاش تاثیری نداره. به همین دلیله که میگم حذف اون رابطه به نفع خودش هم بود. آدم کینه‌ای نیستم. اما بذر شک که توی دلم کاشته می‌شه دیگه خشکیده نمی‌شه.

این روند رو برای رابطه‌های مختلف میشه تعمیم داد. دوستی‌ها، روابط کاری، فامیلی و هر نوع رابطه دیگه‌ای. نمی‌خوام دفاع کنم. چون بالاتر اشاره کردم که از ویژگی‌های منفی منه. اما بهرحال از اول هر رابطه‌ای خط قرمزم معلومه.

با قلم پر از اشکال خودم بالاخره جسارت کردم و بعد از پذیرفته‌شدن در جشنواره ملی داستان‌نویسی کتابم منتشر شد. البته اکثر دوستان از بهمن‌ماه پارسال از طریق کانال تلگرام و صفحۀ اینستاگرامم در جریان این خبر بودن. حالا این کتاب در غرفه نشر صاد در نمایشگاه بین‌المللی کتاب لابلای بقیه کتاب‌ها نشسته و اولین تجربه حضور خودش رو بین یه عالمه کتاب دیگه داره ثبت می‌کنه.

اگه دوست دارین بدونین آدرسش توی نمایشگاه کجاست:

- شبستان اصلی، راهرو ۲۷، غرفه ۲۲
- شبستان اصلی، راهرو ۱۸، غرفه ۱۰

برای تهیه لیان‌دُخت می‌تونین به سایت فروشگاه خود نشر صاد مراجعه کنین: اینجا

+ اگر لیان‌دُخت رو خوندید خوشحال می‌شم نقدهاتون رو برام بفرستید. چون این اولین تجربۀ من هست و قطعا پر از نقصه و نیاز دارم نظرات شما رو بدونم که کارم رو ارتقاء بدم :)

بسم الله الرحمن الرحیم

ضمن عرض سلام و ادب به استحضار می رساند قصد داریم همچون سالیان گذشته در ماه مبارک رمضان به مددالهی با همکارای دوستان فضای مجازی به صورت دسته‌جمعی قرآن را در این ماه مبارک به نیت سلامتی و تعجیل در ظهور آقا امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) و حاجت روایی دوستان شرکت‌کننده چندین بار ختم کنیم.
با توجه به اینکه هدف از این کار، قرائت و انس با کلام الله مجید می باشد، لذا هر فرد می تواند به اندازه دلخواه (از چندجز، 1 جز، چند حزب [هر حزب 4، یا 5 صفحه است] و حتی یک صفحه) به صورت روزانه قرائت نماید.
به دلیل اعمال نظم در تقسیم‌بندی سهمیه قرائت روزانه و پرهیز از تکراری‌بودن سهمیه در طول ماه مبارک، میزان سهمیه‌ای که از ابتدا مشخص می‌نمایید تا پایان ماه مبارک ثابت خواهد بود و امکان تغییر آن وجود ندارد. (حتی اگر به هر دلیلی براتون‌ مقدور نبود، کسی رو پیدا کنید که سهم روزانه شما رو بخونه)
دوستانی که قصد شرکت در این امر را دارند می‌توانند سهمیه مدنظر خود را تا 13 فرودین 1401 در قسمت نظرات وارد نمایند.

لازم به ذکر است اطلاع‌رسانی روزانه سهمیه‌ها در صفحه مخصوص ختم قرآن این سایت (وبلاگ رمز حیات) و نیز کانال تلگرامی به آدرس https://t.me/khatm_qoran1401 انجام خواهد شد. همچنین چند روز به شروع ماه مبارک رمضان به دوستان شرکت‌کننده به صورت جداگانه یادآوری انجام خواهد گرفت.

ممنون میشم این پست رو با دوستانتون به اشتراک بگذارید.

عید همه دوستان مبارک، ان‌شاءالله سال خوبی داشته باشید.

به سال جدید نزدیک می‌شیم انگار قبل از اینکه خونه‌تکونی رو شروع کرده باشم، روزگار برام دل‌تکونی رو خواب دیده بود. از یه ماه پیش به این‌ور اتفاقاتی افتاده که خلاف خواست ِ قلبی ِ قبلیم، آدم‌هایی رو توی دلم چند پله پایین‌تر کشیدم تا رنج ِ کمتری بکشم. اوایل سخت بود. حس فیلم‌های جنگی ایران و عراق رو برام تداعی می‌کرد، اونایی که توی اردوگاه‌های اسرای ایرانی و حول داستان‌هاشون بود. سکانس‌هایی که اسرای ایرانی مجبور بودن هر روز صبح به محض بیدارشدن از خواب، از روی شیشه‌های خُردشده رد بشن و با درد و زجر روحی و جسمی فراوان و زخمی که هر روز تازه می‌شد شکنجه‌های تازه‌تری رو تجربه کنن اما از هدفشون دست نکشن. تهش کنار اومدن با اون درد و زخم. نه که دیگه دردشون نگیره. نه که دیگه پاشون خون نیاد. نه. اما کنار اومدن و پذیرفتن که بالاخره هدفی که انتخاب کردن این سختی رو هم داره. من هم پذیرفتم و از وقتی پذیرفتم برام قابل‌تحمل‌تر شد.

این مدتی که ننوشتم خیلی اتفاق‌ها افتاده که دوست داشتم با شوق بیام در مورد یکی از مهم‌تریناش صحبت کنم اما فعلا صبر می‌کنم و منتظر نتیجه می‌مونم. عوضش ترجیح می‌دم در مورد اتفاق تازه‌ای که برام افتاده صحبت کنم. چند وقت پیش داشتم با یک نفر در مورد تعطیلات عید صحبت می‌کردم که چه برنامه‌ای بریزیم؟ و در مورد دغدغه‌ای که هر سال برام تکرار می‌شه حرف می‌زدم که گفت: بهتره بذاریم عید برسه ببینیم چی می‌شه، تا اون موقع ممکنه هزار تا اتفاق بیفته.

اون روز با خودم فکر می‌کردم مثلا چه اتفاق تازه‌ای قراره بیفته وسط این روزمرگی و یکنواختی؟ چهارشنبۀ هفتۀ قبل، رفتم بندر گناوه که در سالگرد فوت دخترعموم یک ساعتی سر مزارش باشم، پنج‌شنبه خبر فوت مادربزرگم رو شنیدم. مادربزرگی که بالاخره بعد از چند سال بی‌تابی و دلتنگی برای دخترش به دیدنش رفت و حداقل دیگه هر بار ما رو می‌بینه به یاد مادرم چشماش خیس نمی‌شه. نمی‌دونم چی بگم یعنی الان که این سطرها رو می‌نویسم باز به مرحلۀ پذیرش رسیدم. پذیرش برای من همیشه نجات‌دهنده بوده. و خوشحالم که تونستم زود به این مرحله برسم. دلتنگم. نگرانم و هنوز داغ این مصیبت برام تازه‌ست. اما پذیرش باعث می‌شه دست از زندگی نکشم.

شب قبل از فوت مادربزرگم من و رفیق بالاخره بعد از مدت‌های طولانی با همدیگه رفته بودیم بیرون. اون شب حس کردیم دوباره برگشتیم به شیطنت‌های سابقمون. سرخوش بودیم. شاد بودیم. می‌خندیدیم. و چقدر حال روحیمون بهتر شده بود. حس می‌کنم بعد از اون همه اتفاق تلخی که برام افتاده بود خدا این شارژ روحی رو برام قرار داد تا بتونم مصیبت جدید رو تاب بیارم. نمیخوام اشتباهی که به جبر فامیل‌ها برای فوت مادرم مرتکب شدم رو دوباره تکرار کنم. نمی‌خوام خیلی زود در جلد یک آدم قوی فرو برم. می‌خوام این‌بار اجازه بدم هر وقت دلم خواست گریه کنم. زانوی غم بغل بگیرم و از دلتنگی حرف بزنم. چون که این حق منه. این سوگ به پذیرش نیاز داشت. چیزی که اطرافیانم برای مرگ مادرم از من دریغ کردن و فوری لباس آدم قوی رو بهم پوشوندن و گفتن تو گریه نمی‌کنی تو زانوی غم بغل نمی‌گیری تو دلتنگ نمی‌شی و تو برمیگردی به زندگی معمولی و شاد چون پدر و برادرت نباید متوجه بشن که ناراحتی. و در نتیجه این سوگ ِ ناتمام در من ریشه زد و رشد کرد و تمام وجودم رو گرفت. فروردین امسال میشه هشت سال.

هشت ساله که من هنوزم احساس میکنم تازه مادرم رو از دست دادم.

چندی پیش داشتم زمین و زمان را به هم می‌دوختم که روز تولدم را در حرم امام‌رضا سپری کنم. و زمین و زمان و کائنات و مصلحت و حکمت خدا و تقدیر و هر چه بود دست به دست هم داده بودند که حالی‌ام کنند نمی‌شود. و نشد. 

بعد خودم را بغل کردم و فکر کردم غمگین‌ترین دختر جهانم.
اطرافیان سعی داشتند به من یادآوری کنند که هنوز حتی یک ماه هم از برگشتنم از مشهد سپری نشده است اما من فقط به دو کلید واژه‌ی حرم و ۱۴ دی فکر می‌کردم. 

آدم وقتی چیزی را خیلی می‌خواهد، شاید در آن لحظه به هزار و یک دلیل احساس نیاز شدیدی به داشتن آن می‌کند، لحظه‌ای که وابسته به تاریخ و زمان و حس و حال خاصی‌ست، که اگر بگذرد، دیگر به هیچ شکلی برنمی‌گردد. 
شاید بعدها آن خواسته محقق شود و باعث خوشحالی شود، اما نه به اندازه‌‌ی اول. 

حالا ۱۰ روز از تولدم گذشته و من دوباره آمده‌ام و درست چند خیابان تا حرم فاصله دارم. خوشحالم، عمیقا خوشحالم. ولی منتظرم صبح شود و پایم که به صحن رسید رو به گنبد طلا بپرسم: «چرا؟».

دیگه از یک‌سال هم گذشته که اینجا نوشتنم گاه و بیگاه شده، اما هنوز هر بار میام و تاریخ آخرین مطلبم رو می‌بینم از این همه فاصله شوکه می‌شم! هنوزم انگار باورم نشده که این دوری و دلتنگی رو تونستم طاقت بیارم. هنوز وقتی ستاره‌های روشن وبلاگا رو می‌بینم و میدونم که قراره فعلا روشن بمونن و وقت خوندن ندارم دلم تنگ‌تر می‌شه برای روزهای قدیم. هنوز توی همون روزهای قشنگ وبلاگ‌نویسی موندم.

و کی فکرشو می‌کرد که روز تولدم بیاد و بره و من حتی فرصت یه پست ساده رو توی وبلاگم نداشته باشم؟ اما چیزی که مهمه، اینه که برای چندمین سال ِ پیاپی، بازم وقتی می‌خوان منو به مناسبت تولدم سورپرایز کنن روی کیکم می‌نویسن «بانوچه». و این نشون می‌ده که وبلاگ من هنوزم هست. حالا هر چقدر دیر بیام و بنویسم.

قصد ندارم حرف زیادی بنویسم. مثل سال‌های قبل که به مناسبت تولدم به زور ازتون یادگاری می‌گیرم امسالم روال همینه حالا با پنج روز تاخیر اشکال نداره :دی

فکر نمی‌کنم توی این اوضاع کسی زیاد گذرش به اینجا بیفته ولی اگر گذرتون خورد به اینجا و این پست رو خوندین به مناسبت 31 سالگی بانوچه یه خاطره از وبلاگم یا خودم بنویسید که به یادگار بمونه. :)

انگشتم را فشردم روی دکمه ضبط ویس و گفتم: «بالاخره یه روز می‌رسه که وقتی پاتو توی خیابون می‌ذاری هیشکی تو رو نمی‌شناسه، هیچ آدمی به نشونۀ سلام سر تکون نمی‌ده، یا هیشکی از خوشحالی ِ دیدنت لبخند نمی‌زنه، همه مثل یه غریبه از کنارت رد می‌شن و تو می‌بینی که جز سایه‌ت هیشکی کنارت نیست». بعد ویس را ارسال کردم و زل زدم به دیوار سفید روبرو و از تصور این جهانی که از آن حرف زده بودم قلبم غمگین شد و حس کردم چقدر وحشتناک است. گوشی را برداشتم و خواستم با کسی حرف بزنم که ثابت کنم کسی من را می‌شناسد. نفر اول در حال مکالمه با فرد دیگری بود، با فردی که او را می‌شناخت. نفر دوم پاسخ نداد. تا آمدم شماره سومین نفر را بگیرم، گوشی‌ام زنگ خورد. اسمی آشنا که لبخند گمشده‌ام را دوباره به صورتم برگرداند.

قرار شد یکی از تمرین‌هایمان این باشد که روایت یک ماجرا را تغییر دهیم، صحبت‌های استاد هنوز تمام نشده بود اما ذهن من پر کشیده بود به یکشنبه‌شبی که صبح فردایش نوبت عمل قلب مادرم بود. به این فکر می‌کردم که اگر زندگی و تقدیر آدم‌ها هم مثل نوشتن، در دستان ما بود چه خوب می‌شد.

می‌توانستم ماجرای آن‌شب را دقیقا از همان نقطه‌ای که توی بیمارستان، روی تخت کنارش نشسته بودم و گفت: «برام آیت‌الکرسی بخون، همونطوری که بابات می‌خونه». تغییر دهم. یک‌بار خواندم و گفت: «نه، بابات یه جور دیگه می‌خوند». می‌توانستم ماجرا را از اینجا تغییر دهم، که مرا به زور و به بهانه قرص‌های پدر نفرستد پایین، که خواهرم خبر بدتر شدن حالش را به ما ندهد، که روی زمین ننشسته باشم و به خدا التماس کنم، که نیمه‌شب وقتی منتظر خبری از CCU هستیم ناگهان دست‌های عمو مرتضی روی شانه پدر ننشیند و بعد گریه سر دهد و از آن به بعد دنیا دیگر هیچ رنگی نداشته باشد.

می‌توانم همه اینها را تغییر دهم. یا اصلا ماجرا را به شکلی روایت می‌کنم که پای مادرم اصلا به بیمارستان باز نشود، قلب مهربانش تا هنوز هم بتپد، هنوز هم صدایش شور و شوق خانه باشد و وجودش گرمابخش زندگیمان.

کاش تقدیر جور دیگری بود، کاش خدا نوشتن این بخش از زندگی را به عنوان تمرین هم که شده به ما می‌سپرد.

یک جای کار می‌لنگد، ظاهراً فقط یک زن از دنیا رفته است، اما وقتی به گذشته برمی‌گردم، خانواده‌ای را می‌بینم که در همان شب جا مانده‌اند. آن‌هایی که سوار ماشین عمو و دائی شدند و به خانه برگشتند، ما بودیم، آدم‌های جدیدی که با آدم‌های پیش از آن فرق داشتیم. اما آن خانواده، آن مرد، آن پسر و آن دخترها. همان‌جا، دقیقا در حیاط بیمارستان بنت‌الهدی بوشهر جا ماندند. خدایا، در نوشتن این تقدیر، فکری به حال این کاراکترهای فراموش‌شده‌ی داستان نکرده بودی؟

دو کتاب برای خواندن، دو قسمت سریال برای تماشا کردن، دو موضوع برای یادداشت‌نوشتن و... این‌ها شروع برنامه‌های امشب ِ من است. برنامۀ امشب و شاید تا فردا عصر. در کنار همۀ این‌ها حواسم هست که حتما کار عقب‌مانده‌ای که بخاطرش تنها هستم را هم انجام بدهم تا کمی از فشار مسئولیت روی دوشم کم شود و خیالم از بابتش راحت شود. برنامه را از نظر می‌گذرانم تا اگر مورد دیگری هم به ذهنم می‌رسد اضافه کنم. در حالی که دارم در سطر جدیدی وبلاگ‌خوانی را اضافه می‌کنم کسی در ذهنم می‌گوید: امشب که تنهایی نمی‌خواهی کمی با خودت حرف بزنی؟ و سعی می‌کنم صدای توی ذهنم را نشنیده بگیرم. حرف‌زدن با خودم وقتی بعدش کسی نباشد تا افکار مزخرف منفی‌ات را بلند بلند برایش تکرار کنی و خیالت را راحت کند که اشتباه می‌کنی هیچ فرقی با خودکشی ندارد. لیوان چایی‌ام را که یخ کرده سر می‌کشم و از بی‌مزه‌گی‌اش اخم‌هایم در هم می‌رود، پیام دوستم را که پرسیده برای یک مکالمه کوتاه فرصت دارم یا نه؟ پاسخ مثبت می‌دهم و دوباره لیوانم را از چای پر می‌کنم. قبل از اینکه لیوان را بردارم گوشی‌ام زنگ می‌خورد.