وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

پذیرش

دوشنبه, ۹ اسفند ۱۴۰۰، ۰۲:۰۰ ب.ظ

به سال جدید نزدیک می‌شیم انگار قبل از اینکه خونه‌تکونی رو شروع کرده باشم، روزگار برام دل‌تکونی رو خواب دیده بود. از یه ماه پیش به این‌ور اتفاقاتی افتاده که خلاف خواست ِ قلبی ِ قبلیم، آدم‌هایی رو توی دلم چند پله پایین‌تر کشیدم تا رنج ِ کمتری بکشم. اوایل سخت بود. حس فیلم‌های جنگی ایران و عراق رو برام تداعی می‌کرد، اونایی که توی اردوگاه‌های اسرای ایرانی و حول داستان‌هاشون بود. سکانس‌هایی که اسرای ایرانی مجبور بودن هر روز صبح به محض بیدارشدن از خواب، از روی شیشه‌های خُردشده رد بشن و با درد و زجر روحی و جسمی فراوان و زخمی که هر روز تازه می‌شد شکنجه‌های تازه‌تری رو تجربه کنن اما از هدفشون دست نکشن. تهش کنار اومدن با اون درد و زخم. نه که دیگه دردشون نگیره. نه که دیگه پاشون خون نیاد. نه. اما کنار اومدن و پذیرفتن که بالاخره هدفی که انتخاب کردن این سختی رو هم داره. من هم پذیرفتم و از وقتی پذیرفتم برام قابل‌تحمل‌تر شد.

این مدتی که ننوشتم خیلی اتفاق‌ها افتاده که دوست داشتم با شوق بیام در مورد یکی از مهم‌تریناش صحبت کنم اما فعلا صبر می‌کنم و منتظر نتیجه می‌مونم. عوضش ترجیح می‌دم در مورد اتفاق تازه‌ای که برام افتاده صحبت کنم. چند وقت پیش داشتم با یک نفر در مورد تعطیلات عید صحبت می‌کردم که چه برنامه‌ای بریزیم؟ و در مورد دغدغه‌ای که هر سال برام تکرار می‌شه حرف می‌زدم که گفت: بهتره بذاریم عید برسه ببینیم چی می‌شه، تا اون موقع ممکنه هزار تا اتفاق بیفته.

اون روز با خودم فکر می‌کردم مثلا چه اتفاق تازه‌ای قراره بیفته وسط این روزمرگی و یکنواختی؟ چهارشنبۀ هفتۀ قبل، رفتم بندر گناوه که در سالگرد فوت دخترعموم یک ساعتی سر مزارش باشم، پنج‌شنبه خبر فوت مادربزرگم رو شنیدم. مادربزرگی که بالاخره بعد از چند سال بی‌تابی و دلتنگی برای دخترش به دیدنش رفت و حداقل دیگه هر بار ما رو می‌بینه به یاد مادرم چشماش خیس نمی‌شه. نمی‌دونم چی بگم یعنی الان که این سطرها رو می‌نویسم باز به مرحلۀ پذیرش رسیدم. پذیرش برای من همیشه نجات‌دهنده بوده. و خوشحالم که تونستم زود به این مرحله برسم. دلتنگم. نگرانم و هنوز داغ این مصیبت برام تازه‌ست. اما پذیرش باعث می‌شه دست از زندگی نکشم.

شب قبل از فوت مادربزرگم من و رفیق بالاخره بعد از مدت‌های طولانی با همدیگه رفته بودیم بیرون. اون شب حس کردیم دوباره برگشتیم به شیطنت‌های سابقمون. سرخوش بودیم. شاد بودیم. می‌خندیدیم. و چقدر حال روحیمون بهتر شده بود. حس می‌کنم بعد از اون همه اتفاق تلخی که برام افتاده بود خدا این شارژ روحی رو برام قرار داد تا بتونم مصیبت جدید رو تاب بیارم. نمیخوام اشتباهی که به جبر فامیل‌ها برای فوت مادرم مرتکب شدم رو دوباره تکرار کنم. نمی‌خوام خیلی زود در جلد یک آدم قوی فرو برم. می‌خوام این‌بار اجازه بدم هر وقت دلم خواست گریه کنم. زانوی غم بغل بگیرم و از دلتنگی حرف بزنم. چون که این حق منه. این سوگ به پذیرش نیاز داشت. چیزی که اطرافیانم برای مرگ مادرم از من دریغ کردن و فوری لباس آدم قوی رو بهم پوشوندن و گفتن تو گریه نمی‌کنی تو زانوی غم بغل نمی‌گیری تو دلتنگ نمی‌شی و تو برمیگردی به زندگی معمولی و شاد چون پدر و برادرت نباید متوجه بشن که ناراحتی. و در نتیجه این سوگ ِ ناتمام در من ریشه زد و رشد کرد و تمام وجودم رو گرفت. فروردین امسال میشه هشت سال.

هشت ساله که من هنوزم احساس میکنم تازه مادرم رو از دست دادم.

تسلیت میگم، خدا رحمتشون کنه و به شما صبر بده🙏

باورم نمیشه هشت سال از پر کشیدن مادرتون گذشت، روحشون شاد 🖤

غمگین تر شدم با سطرهای آخرتون، با سوگی که نذاشتن جای زخمش رو زمان ترمیم کنه و خوبه که الان به این خودآگاهی رسیدید و به خودتون زمان میدید

ممنونم. سلامت باشید.
از نظر تازه‌بودن داغ، منم این هشت‌ساله بودنش رو باور نمی‌کنم. انگار همین دیروز بود که اومدم پست گذاشتم و نوشتم مادرم پر کشید. اما از نظر سختی و تلخی این روزها واقعا یک عمر گذشت.
بعضیا به اسم محبت بدجور بهمون آسیب می‌زنن متاسفانه :(

عزیزم 🥺🥺🥺🥺

خدا رفتگانت رو بیامرزه و بهت آرامش بده 

داغ مادر چیزی نیست که به راحتی بشه باهاش کنار اومد 

خداوند به دل مهربونت آرامش بده 🌺

ممنونم یاسی جانم.
خدا رفتگان شما رو هم رحمت کنه.
امیدوارم خدا صبورترم کنه در این پذیرش.

باتوجه عزیزم، دلم براتون تنگ شده بود

روح مادر و مادربزرگ عزیزتون در آرامش آن شالله🌻🌻🌻

قربان شما عزیز دلم... من هم خیلی خیلی دلتنگ شما و دیگر دوستان وبلاگنویسم هستم :*
ممنونم خدا همه رفتگان خاک رو رحمت کنه ان‌شاءالله.

هعی خاله... دنیا هر روز داره تلخ‌تر می‌شه...

روحشون شاد :(

تلخ و تلخ و تلخ‌تر... قشنگ چنگ میزنه به دلخوشی‌های آدم :(

خدا همه رفتگانتون بخصوص مادر عزیزتون رو بیامرزه جاشون بهشت باشه 

این دردا هیچوقت قدیمی نمیشن

هر چقدر بیشتر بپذیری راحتتر باهاش کنار میای

ممنونم. روح رفتگان شما هم شاد و غرق در آرامش.

سلام علیکم

ان شاء الله روزهای پیش‌رو، سال جدید و تمام سال‌های آینده سرشار از خیر و برکت و رویدادهای خوب و رشد بسیار برای شما (و برای همه) باشد. روح مادر،‌ مادربزرگ و دخترعموی شما و همه‌ی رفتگان قرین آرامش و رحمت الهی!

سلام
ممنونم همچنین برای شما و خانواده. روح همه رفتگان شما هم شاد و غرق در رحمت و آرامش ان‌شاءالله.

بیا بغلم عزیزدلم...

عزیزدلم...

عزیزدلم....

نسرین ِ مهربونم :*

خیلی برایت خوشحالم که جوونه‌ی پذیرش تو قلبت پاگرفته، در عین حال جلوی اشکم رو نمیتونم بگیرم. روحی‌شون شاد و در آرامش

ممنونم. به نظرم پذیرش آغاز رهایی از رنج‌های بزرگ می‌تونه باشه. :)

خدا رحمت کنه مادراتون رو

طلب صبر و قوی بودن از دختری که مادر از دست داده!! چه خواسته عجیبی

ممنونم.
واقعا عجیب و بزرگه. اونم در ابتدای این سوگ.

سلام

خدا بیامرزه مادرتون رو و قرین رحمت الهی باشند

سلام
ممنونم. خدا همه رفتگان خاک رو بیامرزه.

این حال و تجربه رو من سال ۸۵ تجربه کردم

:(
امیدوارم همه روزهاتون پر از تجربه های شیرین باشه.

خداصبر بده عزیزم

ممنونم عزیزم.
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">