وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

​

​

اینکه بیخیال ِ درد دندانت شوی و به همراه چند نفر جوان ِ تقریبا همسن و سال ِ خودت بروی به فاصله ی 7 متر از ساحل به قول خومان "نزدیک به وسط دریا" بنشینی ...

اینکه روی دریا زل بزنی به چراغ های رنگی رنگی ِ شهر و بعد با خودت حساب کنی که چقدر از آنجا دور شده ای ...

اینکه زل بزنی به ستاره هایی که انگار برای دریا زیباتر می درخشند تا برای زمین و خیابان هایش ...

اینکه تخمه بشکنی و به موج های دریا و برخوردشان با سنگ ها نگاه کنی ...

اینکه آن جمع 6 نفره همه ساکت شوند و به صدای آرامش بخش موج دریا گوش کنند ...

اینکه همه طرفت آب باشد ...

اینکه از دور به جزیره ی وسط آب زل بزنی ...

باعث می شود که یک شب به یاد ماندنی داشتی باشی و  هم درد ِ دندانت را فراموش کنی و هم فکر و خیال های الکی که روزانه نزدیک به 100 بار ذهنت را مشغول می کنند .

​

بچه که بودیم وقتی میخواستیم ناز کنیم تا نازمان را بخرند معمولا سر سفره ی غذا نمی نشستیم و می گفتیم : نمیخورم !

و بعد از اینکه پدر و مادر هی اصرار می کردند که "بیا غذا بخور ... ضعف می کنی" و باز هم ما به قهر ادامه می دادیم بالاخره کوتاه می آمدند و در مقابل قبول خواسته مان ما را به پای سفره ی غذا می کشاندند ... 

کاش می شد یک روز قهر کنم ، ناز کنم ، زیر درختی بنشینم و به آقای خدا بگویم " نمیخواهم زندگی کنم " 

و بعد آقای خدا نازم را بکشد و خواسته ام را قبول کند !