وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

روزگار جوری شده که دیگر نمی شود به محبت دیگران دلخوش کرد، نمی شود که امید داشته باشی کسی یک روز یاد تو بیفتد و حرفی بزند یا کاری بکند که لبخند به لب هایت بنشیند، باید یک روز دست به زانو بزنی بلند شوی، خودت را از غصه خوردن برای مشکلات دیگران بتکانی و برای لحظه ای هم که شده بروی دنبال ِ جرعه ای حال ِ خوش برای خودت، مثلا کمی پول جمع کنی و حداقل یک کتاب ِ جدید سفارش بدهی، بعد بنشینی و تا رسیدن ِ کتاب دوباره خودت را در غصه های دیگران شریک کنی...