وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

امیدوارم هر چه زودتر یاد و خاطره های سیاه این مدلی از زندگی و ذهنت کم رنگ و کم رنگ تر شه... 

اون روز میاد... مطمئن باش.

وقتی داری اسم آقا حسن رو توی سطر سطر نوشته‌ت میاری یعنی کابوس‌ها تموم شده:-)

روزی یک ربع درباره اش بنویس. هر آنچیزی که تو ذهنت میاد از نفرت از خاطراتت از هر چی. بنویس بنویس بنویس. بعد از مدتی حالت بهتر میشه.

 بیشتر از یک ربع ننویس. این خیلی مهمه

و به نظرم اشکالی نداره اگه به حسن بگی که حالت خوب نیست و مثلا یک ساعت مرخصی بگیره بیاد خونه پیشت اگه می تونه. حالا یا یک ساعت آخر یا همون وقتی که دلت میخوادش. 

دلم میخواست در حد چند کلمه مرهم باشم اما چیزی به ذهنم نرسید.. 

فقط دلم نخواست بی کامنت برم؛ امیدوارم بهتر باشی بانوچه جان و تا قهوه ات یخ نکرده، بتونی جهان رو ول کنی... 

بانوچه چه‌قدر قلب بزرگی داری که می‌تونی برای کسی که بهت آسیب رسونده، دعای خیر کنی. من مطمئنم یک روز هم قلب خودت آروم می‌گیره و امیدوارم اون روز خیلی زود برات برسه :))

+فکر کنم باید عذرخواهی کنم به خاطر همه این مدت خاموش بودنم :) اما همیشه هم توی کانال‌هات همراهت بودم و هم توی وبلاگت. 

خب نباید بخونی عزیزدلم. باید بعدش بسوزونیشون یا پاره کنی بریزی بره. 

محدث اینجا محدث آنجا محدث همه جا :) 

چقدر دوستتون دارم ثریا:) خدا شما رو برا من نگه داره:)

من اصلا نمیدونم جریان چیه

ولی فکر می کنم نوشتن راه خوبیه برای تسکین بنویس بنویس تا تمام بشه

یک استادی بود دوران دانشجوییم رو زهرمارم کرد بس که بداخلاق و سختگیر بود. همش با خودم میگفتم تموم نمیشه اینقدر روی روان بود. الان اووو کلی گذشته حتی قیافه اش درست حسابی یادم نیست. زمان حلش می کنه یک روزی میاد یادت نمیاد یارو کی بود و چی بود

سلام عزیزم.

با این حساب خیلی فشار روحی تحمل میکنی هر بار ... 

بعضی اتفاقا هستن که جای زخم شون باقی می مونه روی روح آدم ...

الحمدلله که گذشتن و الان همسرت کنارت هستند. 

ان شاءالله که روز به روز کمرنگ تر بشن و روحت هر چه زودتر التیام کامل پیدا کنه بحق دعای حضرت زهرا سلام الله علیها

:* 

در آرامش باشی عزیزم.

سعی کن ببخشیش و برای خودش و همسرش آرزوی خوشبختی بکنی اونوقت رها میشی و روحت بزرگتر میشه

سلام

همه ی ما کم و بیش چنین تجربه ها و زخم هایی رو در طول زندگی تجربه کردیم و آثارش ممکنه تا همیشه همراه ما باشه. اما من به تجربه فهمیدم اگر هر چه زودتر با دقت به این زخم ها رسیدگی نکنیم، ممکنه دردآلودتر از قبل بشه! برای خودم اینطوری بود که یک مدت نشستم دقیق به ماجرا نگاه کردم و اینبار تمرکزم رو بجای طرف مقابل معطوف کارها و رفتار خودم کردم. نقش و مسئولیت خودم رو با انصاف بیشتر و از زاویه ی یک سوم شخص دیدم و دیدم که چقدر خودم در آسیب زدن به خودم مقصر بودم. مقصر بودم و این رو پذیرفتم که شرایط اون زمان من رو به مسیری سوق می داد که اگر فقط کمی بیشتر مقاومت می کردم ، می تونست بهتر باشه اما خب توان من همون اندازه بود! وقتی اینها رو با خودم گفتم، وقتی خود واقعی و ضعیفم رو در اون زمان ها دیدم، و بخشیدم و پذیرفتم که چیزی بیشتر از این در اون زمان از دستم برنمی اومد، کم کم جای زخم ها خوب شد! حالا یادآوری ها کمتر دردناک می شه. خاطره ها و کابوس ها کم رنگ تر می شه و من بجای تک تک اون لحظه های تاریک و سخت، سعی می کنم لحظه های روشن بسازم. ذره ذره خاطره های خوب رو جایگزینش کنم... این روند دو - سه سالی زمان برده اما حالا خیلی حال خوب تری دارم. 

دعا می کنم هرچه سریع تر ناراحتیا توی زندگیت کمرنگ تر بشن و خوشحال و آروم باشی :)

عزیز دلم...

بنویس بانوچه، بنویس...

نوشته‌های قبلی به کنار، دقیقا از همون لحظه‌ای که چیز تلخی گریبانت رو می‌گیره بنویس، از همین حسی که الان داری. خشمت رو روی کاغذ فریاد بزن، غمت رو روی کاغذ ببار، لبخندت رو روی کاغذ شکوفه کن... اینجوریه که آدم با نوشتن خالی می‌شه. بعدش هم برگه‌ها رو بریز دور. 

امیدوارم دفعه‌های بعدی همسر جان دور نباشه یا دست کم ماها باشیم و ما رو قابل بدونی و بیای پشیمون تا با حرف زدن یکم حالت رو بهتر کنیم...

الهی هیچ وقت گرد غم نشینه رو دلت مهربون‌ترین بانو...

چقدر می‌فهمم این پست رو... چقدر چقدر چقدر کلمه به کلمه‌اش برام زنده بود...

معمولا افرادی که با اختیار کامل بقیه را اذیت می کنندخودشون خیلی گیر و گرفتاری دارن یعنی همین جوری اتومات بدبخت هستن حتی اگه تو ظاهر خیلی به نظر نیاد

هروقت این حس بهت دست داد به حسن، آش و این روزا فکر کن و تو بهش دست نده. :))

بغل سفت محکم چلوندنی.

یه خاطراتی همیشه منتظرن ه فرصت بیارن و حمله کنن! زمان طولانی لازمه که کمرنگ بشن، یه خاطراتی هستن که هر بار بهشون فکر میکنم حس میکنم نفس کم آوردم

یه زخمایی شاید به مرور خوب بشن اما ردشون‌ می‌مونه و‌ هر بار که چشممون میفته بهشون، خاطرات تلخش زنده و از جلو چشممون رد می‌شه...

کاش نخونی اون نوشته‌های گذشته رو... اون کلمه‌ها سوهان می‌شن و کاری با آدم می‌کنن که رد به جا مونده از زخم دوباره به خون بیفته.