وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

انگار باید بعضی وقتا یه چیزایی یا یه کسایی رنگ ِ تهدید بگیرن تا حواسمون بهشون جمع بشه، تهدید به رفتن و از دست دادن! وقتی به این حالت برسه اونوقت چهار چشمی حواسمون هست که نکنه از دستش بدیم، نکنه بره، نکنه بمیره، نکنه نابود بشه، نکنه دیگه نداشته باشمش، نکنه خراب بشه و از دست بدمش... بعد سعی میکنیم بیشتر از پیش حواسمون رو جمع کنیم که از دستش ندیم... مواظبتی که با ترس ِ از دست دادن همراه میشه و باز هم نمیتونیم لذت ِ بودن و داشتنش رو اونطور که باید حس کنیم...