وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

تقریبا دو سال پیش من چالش نامه ای به ده سال اینده رو راه انداختم و چند وقتا پیشا هم رامین گمونم：) دیگه والا از تخیل ده سال اینده خسته شدم. گوی و میدون رو به دوستان تازه نفس تر میسپاریم. 

دعوتی نیست؟

تکراریه آخه. بیا بیشتر فکر کنیم چالشو هیجان‌انگیزتر کنیم. مثلا چالش از فلانی چه خبر یا چالش یادبود بلاگرای رفته. جمع شیم دور هم بگیم خبری از فلانی و بهمانی داریم یا نه و کجا رفته و چی کار می‌کنه.

اره. راست میگی... من که همش درگیر کاراموزی هستم و بینش هم باز درس میخونم. 

خیلی دوست دارم شرکت کنم. خیلی زیاد. ولی سر فرصت...نه هول هولکی و متنی که باب میلم نباشه :))

یه چالشم الان یادم افتاد

همه پست بذارن بپرسن وبلاگ منو از کجا و چجوری و کی پیدا کردین

و همه کامنت بذارن جواب بدن 

هوم

جالبه

من برات از سی و دوسالگیم نوشتم تو وبلاگم ، کفاف نمیداد کامنت :))

اون تابستونه فصل شادی و خنده رو برا بچه مدرسه‌ای‌ها می‌گفتن بابا. نه من و شما که صدای زنگولۀ تابوتمون بلند شده :))))

.

ببخشید این را می گویم

این بازی و بچه بازی ها بی مفهوم و عمرتلف کن را بگذارید کنار

محتوای خوب بذارید

اینو اول به خودم گفتم

بنده قصد کل کل ندارم

همین قدر بدانید دهه طلایی هشتاد با هویت واقعی می نوشتم سالیان سال که در سطح رسانه های کشور بازخورد داشت

اگر می بینید گمنام می نویسم، ناگزیر بودن هست و بس

سلام 

چون کامنت ناشناس نداشتین مجبور به ترک وبلاگ خود و نوشتن در این قسمت بصورت ناشناس مینماییم.

با اجازه تون خطاب به کارمند مجرد :

نوع بیانتون خیلی بد و کودکانه بود و هست !!

اگر بانوچه هم بخواد ببخشد من خواننده با خوندن کامنتتون و حس بدی که متاسفانه منتقل کردید نمیبخشم !!

اما فقط شما رو هدایت میکنم به خوندن این پست زیر که حداقل نوع بیانتون تو کامنتدهی پست های وبلاگ نویسان تغییر کنه و برای کسی تعیین و تکلیف نکنید که چه کنند چه نکنند چون هر کسی بر خود و کارای خود واقف است.

اما پست زیر رو با دقت و تامل بخوانید .

http://1moshtharf.blog.ir/post/110

با تشکر از بانوچه عزیز .

چی مثلِ قبلاً هست الان؟! همه چی داغون شده.

احتمالا ایران نیستم :/

قبلا می‌تونستم تصویر واضح‌تری از ده سال بعد خودم داشته باشم اما الان نه. مبهم و گمه انگار...

شاید ده سال دیگه درحالی که گربه‌ام رو پام دراز کشیده و خوابه، بسم‌الله شروع یه داستان و کتاب جدید رو می‌گم. لپ‌تاپم جلومه، فنجون قهوه‌ام کنار دستم و یه موزیک بی‌کلام هم داره پخش می‌شه. نویسنده‌ام و احتمالا دکترام رو هم گرفتم. شایدم استاد شده باشم، خدا داند! 

یا نه... ده سال دیگه درحالیکه دارم ناهار درست می‌کنم به بچه‌ام می‌گم اتاقش رو مرتب کنه و این همه به‌هم ریختگی درست نیست، و تو فکرم وقتی حضرت یار رسید ازش دعوت کنم به جشن امضای کتاب فردا بیاد و کنارم باشه.

یا این هم نه... قبل از رسیدن ده سال مردم و اصلا رو زمین نیستم که بخوام کاری کنم. 

دیگه در تصور ده سال بعد، همینقدر ازم بر میاد! :))

10 سال بعد...