وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

عاقبت مهم‌تر است. بنابراین مهم نیست کجای راه ایستادی و مسیر عوض شد، مهم این است آخرش به کجا رسیده ای 

اگر بیخیال راه اول و دوم شیم راه سوم شاید جواب بده .

برای گذشته که نمیشه کاری کرد، فقط میشه ازش عبرت گرفت، اما برای آینده میشه فکر چاره کرد، نمیدونم این جمله رو کجا خوندم اما به نظرم خیلی خوبه که آدم همیشه بهش فکر کنه، اینکه در هر لحظه تصمیمی میگیرم که 10 سال بعد پشیمان نباشم. این کار همیشه ممکن نیست چون کسی از آینده خبر نداره اما باید سعیمون رو بکنیم و قبل هر تصمیمی فکر کنیم.

فکر کردم واقعا میپرسی هوس سفر نداری؟ اومدم بگم چرا دارم، میشه منم بیام؟ قایقت جا دارد اصلا؟:)

به نظر من مهم اینه که این راهی که اومدیم رو درست اومدیم یا نه. هر چند به نظر برسه آخرش به ترکستان باشه.
یعنی اینکه ما تو اون لحظه ای که راه رو انتخاب کردیم بسته به شرایط اون زمان بهترین کار بوده یا نه. اگر بوده که فبها و اگر نبوده بهترین کاری که الان باید بکنیم چیه.
اگر آدم تو لحظه خودش بهترین تصمیم رو بگیره قطعا آخر راه به ترکستان نمیرسه.
البته این تصمیم لحظه ای با نگاه به گذشته و برای رسیدن به آینده باید باشه.

نمی دونم از کجا این فکر شروع شد؛ ولی مدتی ه معتقدم که همه مسیرهایی که می ریم پر از دوربرگردون ه و هرجا که حس کردیم داریم اشتباه می ریم، می تونیم سریع برگردیم و از راه درستش بریم...

سلام بانو چه :)

مسیر دقیقا مثل یک دنیای تاریکه که حتی یک قدمی خودتم نمی‌تونی ببینی، شاید بگم کوریِ محض! راه رفتن توی این راه، سه حالت داره: اول این‌که یک راهنما کنارته، و اون مسیر رو بهت نشون می‌ده و تو تا انتها مسیر رو با اون طی می‌کنی، دوم اینکه فانوسی توی دستته، و تو توی هر قدمی که بر‌می‌داری تصمیم می‌گیری باید از چه مسیری حرکت کنی، سوم این‌که کورکورانه، دستت رو توی هوا تکون بدی و توی مسیرت قدم برداری! بدون این‌که حتی بدونی کجا داری می‌ری؛ حالت اول استفاده از آگهی دیگرانه، برای رسیدن به مقصد، حالت دوم زمان گذاشتن واسه جمع‌آوری اطلاعات و در نهایت استفاده از آگاهی هست که خودت کسبش کردی، و حالت سوم قدم گذاشتن توی مسیری هست که نمی‌دونی بالاخره بهش می‌رسی یا نه! این‌که بگم توی حالت سوم اصلا نمی‌رسی احمقانه است، چون یک روزی بالاخره اتفاق می‌افته، اما زمانی یک نفر چیزی بهم گفت که هیچ‌وقت از ذهنم پاک نمی‌شه، اون بهم گفت: اگر تو تمام عمرت رو صرف حرف زدن با میمون‌ها بکنی بالاخره زبونشون رو یاد می‌گیری! اما عمری که پای این کار گذاشتی رو در نظر بگیر و به این فکر کن که چه کارهای دیگه‌ای می‌تونستی انجام بدی ولی نکردی.

اون لحظاتی که داشتم این پست رو می‌خوندم چنین درگیری در وجودم بود. و چقدر به موقع خوندم پستت رو. انگار حرف‌هایی رو که همیشه خودم میگفتم، یکی داشت به خودم برمی‌گردوند!

👍👍👍👍👍👍👍