وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

دلتان برای هیچ آدمی نسوزد، آدم های قابل ترحم را از زندگیتان حذف کنید، چرا که اگر بیش از حد به رویشان لبخند بزنید یکهو جو زده می شوند و فکر می کنند که چقدر آدم های خاص و خوب و مهمی هستند، بعد منطقشان می شود "هر چه من می گویم و می خواهم درست است"، آدم های اطرافشان را نمی بینند، خودخواهی می شود جزیی از وجودشان، دانای همه ی مسائل می شوند و به هیچ کتاب و آدم دیگری هم اعتقاد ندارند، تنها خودشان را می بینند و به نظرشان هیچ کسی در علم و منطق به پای خودشان نمی رسد، یادشان می رود که گدای نیم نگاهی از طرف شما بوده اند...

این آدمها کوچک تر از آن هستند که حتی از آن ها گلایه کنی... در صورت ِ داشتن ِ حداقل یکی از این آدم ها در زندگیتان، بدون ِ هیچ حرفی او را از زندگیتان کنار بگذارید، بگذارید به همان اندازه ی قبل قابل ترحم شوند...