وِل کـُن جَـهان را... قَـهوِه‌ات یَــخ کــَرد!

مثل این می‌مونه که بدونی از فلان تاریخ به بعد دیگه یکی از عزیزانت رو نداری... لعنت به این زمونه...

بانوچه عزیز

منم خیلی غمگین شدم از این خبر. حتی رفتن یه وبلاگ‌نویس هم تلخه چه برسه به خاموش شدن یه سرویس و از دست رفتن همیشگی کلی اطلاعات و خاطره‌نگاری و... ولی چاره چیه؟ این رسم روزگاره و انگار آدم هر روز که از عمرش می‌گذره باید بیش‌تر طعم از دست دادن رو بچشه. می‌تونیم به این فکر کنیم که صاحب اون وبلاگ‌ها که دوستانمون هم بودن یه جای دیگه با تجربیات خوب و بد گذشته دارن کارهای تازه و پخته‌تری انجام می‌دن. همونطور که ما باید از کودکی و نوجوانی بگذریم و به جوانی برسیم و بعد مراحل بعدی. تجربه‌ی زیستیمون توی فضای مجازی هم چنین مسیری رو طی می‌کنه. دل کندن سخته ولی وقتی تنها راه ممکنه پس باید باهاش کنار بیایم و به آینده نگاه کنیم. آینده‌ای که از گذشته‌ها و اثراتی که باقی گذاشتن سرچشمه می‌گیره و خاطره‌شون رو یه جایی توی عزیزترین بخش وجودش حفظ می‌کنه.

درباره‌ی دانشمندان شهید هم واقعا نمی‌دونم چی باید گفت. هضم این اتفاقات برای من یکی که خیلی سخته ولی هر چه که هست عظمت اون اشخاص رو نشون می‌ده و خواری دشمنانشون. خدا به آدم زندگی و مرگ باعزت بده کم سعادتی نیست. 

الان من نسبت به میهن‌بلاگ حس کسیو دارم که عزیزش رو تخت بیمارستانه (خدا نکرده) و دکترها گفتن پونزدهم اکسیژن و دستگاه‌ها رو جدا می‌کنیم ازش.

منم از شنیدن خبر تعطیلی میهن بلاگ خیلی تعجب کردم و ناراحت شدم 

عزیزم :(

کامنت های زیر خبرش چی بودن؟

آدم از این میترسه که این تعطیلی سرویس دهنده‌ها مسری باشه:(

فکر دوستانی که تنها راه ارتباطی باهاشون قطع میشه ناراحت کننده‌س

چه جالب! همین کلیپی که میگید توی کامپیوتر خونه ی پدری من بود و اون زمان چه اشک ها که نریختیم باهاش (:

نوجوان بودم اگه اشتباه نکنم...

باورم کم کرده اند ای بهترین اما تو باور کن مرا‌ ):

و غم....

چقدر ناراحت کننده بود

اینو که خوندم برگشتم همه وبلاگایی که داشتمو یه سر زدم

ندیدم لینک گذاشتی :(

http://asemanam.blog.ir/1399/09/20/mihanblog-backup-generator

برای اینکه برای چند نفر همزمان فرستادم